مدّعیان‏دروغین!

«در طول تاریخ اسلام، تقریباً از همان قرن نخست، به نام کسانى برخورد مى‏کنیم که با گذاردن نام «مهدى موعود» بر خود، و یا چسباندن این عنوان از سوى دیگران به آنها، داعیه‏هاى بزرگى داشتند، یا براى آنها قائل بودند؛ گرچه هیچکدام از این مدّعیان نه تنها توفیق اصلاح جهان را نیافتند و دنیاى پر از ظلم و جور را، از عدالت و داد پر نکردند؛ حتّى در محیط کوچک خود نیز مبدأ یک حرکت مختصر اصلاحى نبودند.

شاید نخستین کسى که این نام را بر او گذاشتند- هر چند راضى به این کار نبود- محمّد حنفیّه فرزند على علیه السلام البتّه از مادرى غیر از فاطمه علیها السلام بود که گروه «کیسانیّه» اعتقاد داشتند:

او مهدى موعود است و پس از مرگ او، سر و صدا بلند کردند که او هرگز نمرده است؛ بلکه در کوه «رضوى» ⁽¹⁾ در میان دو شیر قرار گرفته که حافظ و نگهبان اویند!

در حالى که مى‏دانیم «محمّد حنفیّه» در سال 80 یا 81 هجرى وفات کرد و در بقیع (گورستان معروف مدینه) به خاک سپرده شده، و خوشبختانه امروز دیگر سر و صدایى از این گروه به گوش نمى‏رسد.

سپس بعضى از خلفاى جبّار عباسى براى رسیدن به مقام خلافت و استفاده از عقاید پاک مذهبى گروهى از مردم ساده دل براى نیل به این هدف، با توجّه به آمادگى ذهنى مردم مسلمان درباره مهدى موعود، با همین عنوان قدم به میدان گذاردند و خود را مهدى معرفى کردند.

ولى گذشت زمان نشان داد که نه تنها مهدى نبودند، بلکه از ستمکارانى بودند که باید به دست مهدى و با شمشیر او نابود شوند!

این امر همچنان ادامه یافت و هر از چندى، کسى مدّعى مهدویّت شد و گروهى را گرد خود جمع کرد و به گمراه ساختن آنها پرداخت؛ امّا این مهدى‏هاى موسمى و فصلى، هیچکدام دیرى نپاییدند که نقشه‏هایشان نقش بر آب شد!

زیرا دعوى مهدویّت به همان اندازه که براى جلب موقّت گروهى از عوام دل‏انگیز و رؤیایى است، خطرناک و دور از مصلحت سود جویان است، چون مهدى باید جهان را پر از عدالت کند، و این چیزى است که زود مدّعیان دروغین را رسوا مى‏کند.

در میان این مدّعیان دروغین همه گونه افراد بودند.

در بعضى نشانه‏هاى بیمارى روانى و سبک مغزى و حدّاقل ساده لوحى دیده شده، در حالى که بعضى جاه طلب و دنیا پرست بودند و به خاطر اشباع همین روحیّه، بدون مطالعه عواقب کار، این دعوى را عنوان کردند.

بعضى دیگر، آلت دست دشمنان شناخته شده اسلام بودند که از وجودشان براى انحراف فکر مسلمانان از مسائل حیاتى که با آن روبه‏رو بودند؛ و یا براى ایجاد تفرقه و نفاق و تضعیف قدرت مذهبى مخصوصاً قدرت روحانیّون که همواره مزاحم سرسخت آنها بودند، استفاده مى‏شد.

خلاصه، این بازى ادّعاى مهدویّت همچنان ادامه یافت تا این اواخر که «سیّد محمّدعلى باب» را به روى صحنه آوردند.

گرچه او در آغاز جرأت چنین ادّعائى را نداشت بلکه طبق اسناد زنده و گواهى سخنان خودش که امروز در نوشته‏ها موجود است، مدّعى مهدویّت نبود، بلکه به همین مقدار قانع بود که او را «باب» و «نائب خاصّ مهدى» بدانند.

ولى با گذشت زمان و جمع شدن عدّه‏اى اطراف او، و تحریک آنها که در پشت صحنه سر نخ این برنامه را در دست داشتند، ادّعاى خود را به قائمیّت (مهدویّت) تغییر داد.⁽²⁾

قرائن و اسنادى که از تاریخ زندگى او و پیروانش جمع آورى شده- و چه خوب جمع آورى کرده‏اند- نشان مى‏دهد که دعوى او از هر سه‏

امر سرچشمه مى‏گرفت؛ یعنى، هم از ناحیه عمّال دولتهاى استعمارى- همچون «روسیه تزارى» در آغاز، و «انگلستان» و «آمریکاى میراث‏خوار استعمار» به دنبال- رسماً «تحریک» و «تقویت» و «حمایت» مى‏شد؛ و هم جاه‏طلبى خاصّى که بر وجود او مستولى بود او را آرام نمى‏گذاشت؛ و هم خالى از یک نوع ناراحتى روانى نبود. ⁽³⁾

البتّه این رشته سر دراز پیدا کرد، و جانشینان، او را عملًا عقب زده و به یک شخصیّت درجه دو که مقدّمه ظهور! ایشان بوده تبدیل کردند و خود داعیه‏هاى بیشترى در سر پروراندند.

امّا تشعّب فرقه‏هاى آنها از یک سو و انتشار اسناد زنده‏اى دائر بر ارتباط مستقیم با دولتهاى استعمارى از سوى دیگر⁽⁴⁾ ؛ و از همه مهمتر فقدان محتواى قابل ملاحظه اى که بتواند حتّى مردم کوچه و بازار را اشباع کند، در دعوت آنها، از سوى سوم؛ و روشنگریهایى که از ناحیه گروهى از مسلمانان بیدار براى معرفى این «حزب سیاسى استعمارى» شد از سوى چهارم؛ خیلى زود وضع آنها را روشن ساخت.

البتّه هدف ما در این بحث این نیست که پیرامون نقاط ضعف آنها بحث کنیم؛ که این موضوع در خور کتاب جداگانه‏اى است و خوشبختانه کتابهاى زیادى در این زمینه نوشته شده که بعضى از نظر محتوا کاملًا جالب است.⁽⁵⁾

                      

 هدف ما در اینجا تنها بیان دو موضوع است:

1- بعضى مى‏گویند:

مى‏دانیم از اعتقاد به ظهور مهدى سوء استفاده فراوانى شده و مى‏شود آیا بهتر نیست اصل این موضوع را مسکوت بگذاریم تا این همه سوء استفاده چى‏ها آن را دستاویز خود نسازند؛ اصولًا چرا ما چیزى را بپذیریم که این اندازه ممکن است از آن تعبیر نامطلوب شود؟

2- سؤال دیگرى که تقریباً نقطه مقابل سؤال اوّل است این است که آیا راستى مى‏توان باور کرد که تمام مدّعیان مهدویّت، دروغین بودند؛ هیچ احتمال نمى‏دهید که در میان این مدّعیان واقعیّتى وجود داشته است و همه فرصت طلب و سوء استفاده‏چى و یا تحریک شده استعمار نبوده‏اند؟

در این بحث تنها هدف ما پاسخ گفتن به دو سؤال بالا و تجزیه و تحلیل آنهاست.

در مورد سؤال نخست، باید اوّلًا این سوال را طرح کرد که: کدام واقعیّت پر ارزش‏تر را در دنیا سراغ داریم که مورد سوء استفاده از طرف گروهى نابکار واقع نشده است؟

مگر تاریخ اینهمه مدّعیان دروغین نبوّت و پیامبرى را به ما نشان نمى‏دهد که حتّى در عصر اتم و فضا نیز دست بردار نیستند و زمزمه ادّعاى آنها را در گوشه و کنار مى‏شنویم.

پس چه خوب است که اصلًا دعوت پیامبران را به دست فراموشى بسپاریم و همچون «براهمه» اصل نبوّت را انکار کنیم تا گرفتار سوء استفاده چى‏ها نشویم!

آیا به عقیده شما این سخن منطقى است!

در زندگى روزمرّه تا کنون چقدر افراد را شنیده‏ایم که از عنوان پزشک و مهندس و دکتر، یا عناوین دیگر قلّابى، براى پر کردن جیب خود، یا اغراض دیگر، سوء استفاده کرده‏اند و شاید گاهى سالها، بدون این که ردّ پائى از خود بگذارند، همین راه را پیموده و به این عنوان قلّابى معروف بوده‏اند.

آیا مى‏توان گفت حالا که عنوان «طبیب» مورد بهره بردارى نامشروع گروهى قرار گرفته باید بکلّى منکر وجود طبیب و دکتر شویم!

این گونه سخن گرچه بسیار دور از منطق به نظر مى‏رسد امّا متأسّفانه در میان نوشته‏هاى بعضى از منکران اصل ظهور مهدى به چشم مى‏خورد.

به هر حال، این یک قاعده کلّى است که همیشه هر دروغى خود را در لباس راست قرار مى‏دهد و از اعتبار آن براى پوشاندن بى اعتبارى خود استفاده مى‏کند که «این دروغ از راست مى‏گیرد فروغ!»

هیچ خائن و نادرست و دزد و دروغگو، در چهره اصلى خود ظاهر نمى‏شود؛ بلکه با استفاده از آبرو و حیثیّت و «امانت و پاکى و درستى» و تظاهر به آن‏ها به هدف‏هاى نامشروع خود مى‏رسند.

آیا این دلیل بى اعتبار بودن این مفاهیم عالى انسانى است! ثانیاً، آیا اعتقاد به ظهور مهدى یک واقعیّت است که مورد سوء استفاده قرار گرفته یا یک امر تخیّلى است؟

اگر واقعیّت آن را پذیرفته‏ایم- چنانکه باید هم بپذیریم زیرا دلایل فراوانى بر آن در دست داریم- با سوء استفاده این و آن نمى‏توان کنارش گذارد، و اگر (فرضاً) واقعیّتى نداشته باشد، باید آن را کنار گذارد، خواه از این عنوان استفاده نامناسب شده باشد یا نه!

به هر حال، طرز بهره‏گیرى درست یا نادرست از یک موضوع نمى‏تواند وسیله قضاوت درباره آن موضوع باشد.

آیا اگر روزى «انرژى اتمى» وسیله جنگ افروزان سنگدل دنیا مورد سوء استفاده قرار گیرد و در یک حمله اتمى به شهر «هیروشیما» 300 هزار نفر کشته و 300 هزار نفر مجروح که پس از گذشتن چند دهه هنوز زخمهاى هولناک بعضى درمان نیافته، به جاى بماند، دلیل این مى‏شود که بکلّى از این انرژى عظیم چشم بپوشیم یا اصلًا وجود آن را انکار کنیم؟ چرا که امپریالیست‏هاى بیرحم از آن سوء استفاده کرده‏اند؛ یا

ضمن قبول این واقعیّت بکوشیم در مسیر صحیح و به نفع جامعه انسانى مورد بهره بردارى قرار گیرد؟

از این سؤال و پاسخ که بگذریم نوبت به سؤال دوم مى‏رسد که از جهتى مهمتر است که آیا همه این مدّعیانِ مهدویّت، دروغ زن بودند و واقعیّتى در ادّعاى هیچیک وجود نداشته است، یا نه؟

به عقیده ما رسیدن به پاسخ این سؤال با در دست داشتن نشانه‏ها و بازتابها و نتایج این ظهور بزرگ، بسیار آسان است.

در بحث‏هاى گذشته بقدر کافى این حقیقت را دانستیم که «مهدى» یک رسالت جهانى دارد، و براى تحقّق بخشیدن به این رسالت از تمام امکانات خداداد و وسایل موجود یا وسایلى که خود به وجود مى‏آورد استفاده مى‏کند.

رسالت اصلى او بر چیدن هرگونه ظلم و ستم از محیط زندگى انسانها، و ریختن طرح نوینى براى یک حکومت جهانى بر اساس عدل و داد و مبارزه با انواع تبعیضها و استعمار و استثمار و زورگویى گردنکشان است.

او جهشى به افکار مى‏دهد.

او پیشرفت چشمگیرى به علوم و دانشها و صنایع مى‏بخشد.

او حرکتى در جهان خفته در همه زمینه‏ها ایجاد مى‏کند.

او همه پیروان مذاهب رادر زیر یک پرچم گردآورى مى‏کند.

او ثروتهاى جهان را عادلانه تقسیم مى‏نماید.

او رونق به اقتصاد جهان مى‏بخشد، آنچنان که نیازمندى در همه جهان پیدا نخواهد شد.

او هر حقّى را به صاحبش مى‏رساند.

او هیچ نقطه ویرانى را در زمین باقى نمى‏گذارد مگر این که آباد مى‏سازد.

و در عصر او آنچنان امنیّت جهان را فرا مى‏گیرد که اگر زنى تنها از شرق جهان به غرب برود، هیچکس آزارى به او نمى‏رساند.

او منابع زمین را استخراج مى‏کند.

و همه را در یک نظام توحیدى همه جانبه مجتمع مى‏سازد.

اینها برنامه‏هاى عملى و رسالتهاى آن انقلابى بزرگ جهان در بزرگترین انقلابهاى تاریخ بشر است که در منابع مختلف به آن اشاره شده است و مدارک هر یک را در فصول گذشته آوردیم.

آیا هیچیک از این مدّعیان یک هزارم این برنامه را عملى کردند سهل است؛ آیا حتّى شهر و محلّه خود را توانستند طبق این برنامه تنظیم کنند؟

ما مى‏بینیم هنوز مظالم و ستمها، تجاوزها و تعدّیها، در حال گسترش است؛ جنگهاى جهانى اوّل و دوّم ملیونها کشته، و دهها ملیون مجروح بر جاى گذاشت و جهانى را به خاک و خون کشید.

روز به روز رقابتهاى خطرناک ابرقدرتها بیشتر، و فاصله آن‏ها با ممالک فقیر فزونتر مى‏گردد؛ هر شب حدود یکهزار ملیون مردم جهان گرسنه مى‏خوابند؛ و زندانها پر است از انبوه بیگناهان.

خود کامگان دیو سیرت هنوز به انواع شکنجه مردم جهان مشغولند.

یعنى، جهان هنوز رو به تراکم ظلم و ستم مى‏رود، کى و کجا از عدل و داد پر شده است؟

و همین دلیل قویترین و مؤثّرترین پاسخ به تمام مدّعیان طول تاریخ است و سند زنده‏اى است بر دروغ آنان، دلیلى کوتاه و فشرده امّا برنده و قاطع!

آرى! هنوز آن آفتاب چهره از ابرها به در نکشیده، و باید همچنان انتظار آن روز را کشید، که ابرها بکلّى کنار روند و جهان تاریک به وجودش روشن شود؛ و گویا صبح نزدیک است.

 «الیس الصّبح بقریب»».⁽⁶⁾

 

 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- رضوی بر وزن رعنا کوهی در نزدیکی مدینه است .

2- در کتاب ظهور الحق که مورد قبول این فرقه است در صفحه 173 می خوانیم که باب در اواسط سال 1265 در زندان ماکو طی نامه ای به ملا عبد الخالق نوشت : انا القائم الحق الذی انتم بظهوره توعدون و ملا عبد الخالق پس از این جریان از ادعای او سخت ناراحت شد.

3- دلیل بر ناراحتی روانی او علاوه بر محتویات کتابهای او و الفاظ و عباراتی که کاملاً شبیه الفاظ یک بیمار روانی است این که در کتاب کشف الغطاء از میرزا ابوالفضل گلپایگانی که از سران آنهاست می خوانیم که مجتهدین تبریز پس از بازجوئی از باب در آن مجلس معروف گفتند : «سخنان تو خون تو رت برای ما مباح می کند اما علت این که دستور اعدام تو را نمی دهیم احتمال خبط دماغ تو است».

4- به کتابهای کیناز دالگورکی و پرنس دالگورکی و کتاب بی بهائی باب و بها مراجعه شود.

5- به کتابهای بهائی چه می گوید و محاکمه و بررسی و گفتار خوش یارقلی و هدیه النمله و پرنس دالگورکی مراجعه شود.

 6- کتاب حکومت جهانى مهدى (عجل الله تعالی فرجه الشریف) – آیه الله مکارم شیرازی مد ظله العالی.      

نوشته شده در دوشنبه 89/5/4ساعت 5:4 عصر توسط ترنم وصال نظرات ( ) |